Soms is in woorden lastig uit te drukken wat je voelt of ervaart. Ik ga toch een poging doen. Eind 2019 gebeurde er iets voelbaar in mij, alsof ik ergens in getrokken werd en ik kon niet anders dan het met mezelf aan gaan, onder ogen komen. Het werd een intense reis.
In 2020 in april kreeg ik Corona en dit was een enorme pittige leermeester die mij alle hoeken in mezelf liet zien, met name daar waar dingen nog haakte, donkere stukken. Alles in jezelf loslaten omdat je geen idee meer hebt wie je werkelijk bent. Ergens heel ver weg zat misschien nog een verlangen maar ik kon er niet goed meer bij. Ik had er de puf en energie ook niet voor.
Na 7 maanden kon ik weer volledig werken al bleef de grote leermeester mij uitdagen: mijn diepste en krachtigste patronen waren omver geblazen. Ze hadden ooit dienst gedaan, maar terug op de oude manier kon niet meer en ik had geen idee hoe dan wel. Ik ben alles in mezelf maar aangegaan en de laatste maanden voel ik in mezelf dingen shiften. Ik heb veel proceswerk gedaan, geoefend in uitreiken, ik heb mij laten dragen, ik heb mijn angsten aangekeken, mijn pijn ontmoet en langzaamaan verschoof er iets. De pijn draaide om naar genieten, naar het fijn hebben, naar het fijn voelen in mijn lijf. Een paar maanden geleden kreeg ik een visioen: ik zag hoe ik door 2 dierbare sisters door de poort van liefde geleid werd. Ik wist precies hoe ik dat zou willen en wat daar voor nodig was. En de 2 vrouwen zeiden “ja”. Via mijn lijf in contact en verbinding met hun kon ik zakken steeds dieper in mezelf en aan het eind van de reis lieten zij mij letterlijk door de poort van liefde gaan waarna ik kon omdraaien om met hun samen een gouden driehoek te vormen. Dat zette zoveel in beweging, teveel om op te noemen, tot waar ik nu ben. Heel lang heb ik gevoeld dat als er weer een liefde in mijn leven komt, dat ik dat graag via de 7 sluiers wilde doen (ik dacht toen nog dat ik daarvoor een relatie moest krijgen met iemand buiten mij). Het liep echter anders: ik kreeg de meest intieme relatie met mezelf en ben in ruim 2 jaar tijd ontsluiert en door de 7 sluiers gegaan. Vandaag kan ik alleen maar onvoorwaardelijk liefde voelen. Iedere keer als ik naar Sproetje kijk ben ik ontroerd en voel ik hoe zij al 10 jaar naast mij blijft staan en onvoorwaardelijk liefheeft. En als iemand ook mijn grillige kanten krijgt dan is zij dat en ze bleef. Zo voel ik ook een enorm netwerk om mijn heen van mensen waarmee ik innige vriendschappen heb. Dat ik ze allemaal enorm liefheb en ze in mijn hart zitten. En ook zij bleven. En ik bleef. En ik ben van plan nog heel lang te blijven en te genieten van alles wat het leven mij te bieden heeft. Maar vooral van de LIEFDE.
