Mijn lichaam maakt zich meer en meer klaar om nog dieper af te dalen in mijn bekken. Elke morgen als ik wakker word is mijn bekken zoekende naar een manier om te unwinden. Soms begin ik dan te klappertanden. Of is er ineens een intens verdriet, een soort oud zeer wat ik kan voelen zonder dat ik precies weet waarover het gaat. Ik laat het er maar zijn.

Vrijdag start ik met een 3-daagse “De-armouring” bij Susanne Roursgaard, op een plek (Venwoude) waar ik zolang heb rondgelopen, trainingen heb gedaan en heb gegeven. Op die plek ging een kleine 15 jaar geleden mijn leven 180 graden om: van slachtofferschap naar leiderschap. Ik nam de volle verantwoordelijkheid over mijn leven – en dat heb ik geweten.

Ik moest door hele diepe dalen, om ook de pieken te kunnen voelen. En misschien was ik nog wel meer bang voor de pieken en het licht in mijn leven dan de enorme dalen en donkerte. Nu is mijn lichaam klaar om zich over te geven aan de stroom van het leven, aan de blauwdruk die al lang klaar ligt. En of ik dat nu dan niet spannend vind? Zeker wel! Maar die spanning is niet meer zo groot dat mijn lijf opnieuw in een staat van bevriezing hoeft te gaan. Bij de laatste mail voor de training “De-armouring” kwam ik ineen kind angst terecht en alles in mij ging op tilt. Uitreiken naar vrouwen in mijn omgeving die mijn bedding zijn, is dan zo helpend en helend en maakt dat ik kan blijven. Ik hoef niet meer te vertrekken, ik hoef niet meer weg te gaan, ik blijf in alles….! Spannend, eng, verdrietig, opwindend. Ik blijf…..en ik kijk er naar en laat alle sensaties en emoties door mij heen gaan………en ik verzacht.